*369* بوی عشق
در سوگ شاملو
من و و تو
مصلوبینِ کلیسای‌ِ شمس‌ِ قیس
هم‌چنان بر دار ایستاده
بزرگا تو!
که «بکارتِ سربلند را»
هم‌چنان «سر به مهر»
به حجله بردی
هم‌چنان بر صلیب می‌مانی
سربلند
«دهانت را بوییدند»
تا به جرمِ دوست‌داشتن
بشکنند
دستت را
که «حضورِ مأنوسِ دستان را می‌جست»
و تو
فراموش کردی پا را
به جرمِ «پای‌مال کردنِ جانِ انگشتان»
چه تلاشِ بیهوده‌ای!
در پنهان‌کردنِ تو
تو را که یک آغوش بسنده بود
«برایِ زیستن»
« و برای مردنت»
تو خفتی
و «تمامِ کوچه‌هایِ شهر»
خوابِ تو را
به پرسه نشستند
نگران خشک‌سالی مباش
«برکه‌ها و دریاها » را پس از این
ما خواهیم گریست
تو بر دار می‌مانی
بیهده می‌کوشند
دارت را پنهان کنند
«فانوسی که به رسوایی آویختی»
«تمامِ کوچه‌هایِ بن‌بست» را فروخت
و «قناری‌هایِ خاموش‌ِ گلویت»
زبان‌ِ عشق بودند
بزرگا تو!
که «تجربه‌یِ بیهوده‌یِ فاصله‌ها را» پیمودی
و آمدی
تا «شکوفه‌ی‌ِ سرخ پیراهن»
«صلتِ تمامِ قصیده‌هایم»
غزلِ مرگ توست
که باژگونه است
و گل پرتاب می‌کند
بر ما
در همان بالا
در همان بلند
که پرواز می‌کردی
ماندی برای همیشه
فریادِ «چراغِ معجزه»ات
هنوز می‌درخشد
و ما کوردلان
در توفیر «نیم‌شب از فجر» مانده‌ایم
و سویِ چراغ «از کیسه‌مان رفت
آن «قطره‌یِ تفتیده چون خورشید»
اینک در چشمان ماست
از تو نیاموختیم
«بی‌دریغ بودن را»
و «کاردهایمان
حتی برای قسمت‌کردن بیرون نیامد
تو که «دهانت بویِ عشق می‌داد»
چرا نگرانِ ناپیداییِ آن بودی؟
بزرگا تو!
که هماره گریستی
در درگاه‌ها
در آستانه‌ها
در معبرِ بادها
در چهار راه‌ها
در چهار چوب‌ها
و اکنون در قابی کهنه
زیستی
اکنون که با «خواهرِ عشق» ازدواج می‌کنی
درمی‌یابی رازِ جاودانگی را
گاهی که «باد دیوانه»
«یال بلندِ اسبت را آشفته کرد
دخترانِ بلوغِ نارس
دخترانِ چگورهایِ کوک ناشده
دخترانِ شعرهایِ نسروده
دخترانِ زورق‌هایِ شکسته
به سوگ نشستند
و ما هم‌چنان
«دوره می‌کنیم
شب را و روز را
هنوز را...»
محمّد مستقیمی - راهی