(8) سلسله‌ی‌ ستم

(8) سلسله‌ی‌ ستم

بده‌ ساقیا می‌لاله‌گون‌ که‌ بهار گشت‌ و خزان‌ گذشت‌

شودم‌ فراغت‌ چند و چون‌ که‌ چنین‌ نمود و چنان‌ گذشت‌

ز ره‌ وفا نکند نظر ز قفایش‌ آن‌ مه‌ سیم‌بر

ز درم‌ درآمده‌ بی‌خبر کرمی‌ نکرده‌ دوان‌ گذشت‌

چو به‌ پاست‌ سلسله‌ی‌ ستم‌ ز جهانیان‌ همه‌ بیش‌ و کم‌

چه‌ خوریم‌ گر نخوریم‌ غم‌ همه‌ ناله‌ها ز فغان‌ گذشت‌

شه‌ و شیخ‌ و شاب‌ و عسس‌ همه‌ ز ره‌ ریا و هوس‌ همه‌

شده‌ پست‌تر ز مگس‌ همه‌ چه‌ بگویمت‌ که‌ چه‌سان‌ گذشت‌

همه‌ سوی‌ ناله‌ی‌ بینوا ز جفای‌ بی‌حد ناخدا

که‌ در این‌ شهادت‌ ناروا همه‌ پیر ماند و جوان‌ گذشت‌

تو به‌ خواب‌ غفلتی‌ این‌ چنین‌ که‌ کنی‌ حمایت‌ از آن‌ و این‌

تو نظر گشای‌ و دمی‌ ببین‌ که‌ زمین‌ برفت‌ و زمان‌ گذشت‌

بده‌ ساقیا می‌همچو خون‌ که‌ کنم‌ بنای‌ الم‌ نگون‌

که‌ ز وادی‌ ستم‌ و سکون‌ به‌ خروش‌ باده‌ توان‌ گذشت‌

چو زبان‌ ببندی‌ از این‌ سخن‌ بنشین‌ به‌ کنجی‌ و می‌بزن‌

تو به‌ فرق شیخ‌ سبو شکن‌ که‌ به‌ ذم‌ّ باده‌زنان‌ گذشت‌

اگرت‌ امید بقا بود ز سر و ز جان‌ چه‌ ابا بود

سخنت‌ چو راهی‌ ما بود که‌ چنین‌ بگفت‌ و ز جان‌ گذشت‌

محمّد مستقیمی - راهی