(8) سلسله‌ی‌ ستم

(8) سلسله‌ی‌ ستم

بده‌ ساقیا می‌لاله‌گون‌ که‌ بهار گشت‌ و خزان‌ گذشت‌

شودم‌ فراغت‌ چند و چون‌ که‌ چنین‌ نمود و چنان‌ گذشت‌

ز ره‌ وفا نکند نظر ز قفایش‌ آن‌ مه‌ سیم‌بر

ز درم‌ درآمده‌ بی‌خبر کرمی‌ نکرده‌ دوان‌ گذشت‌

چو به‌ پاست‌ سلسله‌ی‌ ستم‌ ز جهانیان‌ همه‌ بیش‌ و کم‌

چه‌ خوریم‌ گر نخوریم‌ غم‌ همه‌ ناله‌ها ز فغان‌ گذشت‌

شه‌ و شیخ‌ و شاب‌ و عسس‌ همه‌ ز ره‌ ریا و هوس‌ همه‌

شده‌ پست‌تر ز مگس‌ همه‌ چه‌ بگویمت‌ که‌ چه‌سان‌ گذشت‌

همه‌ سوی‌ ناله‌ی‌ بینوا ز جفای‌ بی‌حد ناخدا

که‌ در این‌ شهادت‌ ناروا همه‌ پیر ماند و جوان‌ گذشت‌

تو به‌ خواب‌ غفلتی‌ این‌ چنین‌ که‌ کنی‌ حمایت‌ از آن‌ و این‌

تو نظر گشای‌ و دمی‌ ببین‌ که‌ زمین‌ برفت‌ و زمان‌ گذشت‌

بده‌ ساقیا می‌همچو خون‌ که‌ کنم‌ بنای‌ الم‌ نگون‌

که‌ ز وادی‌ ستم‌ و سکون‌ به‌ خروش‌ باده‌ توان‌ گذشت‌

چو زبان‌ ببندی‌ از این‌ سخن‌ بنشین‌ به‌ کنجی‌ و می‌بزن‌

تو به‌ فرق شیخ‌ سبو شکن‌ که‌ به‌ ذم‌ّ باده‌زنان‌ گذشت‌

اگرت‌ امید بقا بود ز سر و ز جان‌ چه‌ ابا بود

سخنت‌ چو راهی‌ ما بود که‌ چنین‌ بگفت‌ و ز جان‌ گذشت‌

محمّد مستقیمی - راهی

(7) من‌ عرشیم‌

(7) من‌ عرشیم‌

دارم‌ شکایت‌ از تو و گردون‌ دون‌

می‌سوزم‌ از فراق رخت‌ ز اندرون‌‌‌

من‌ عرشیم‌ ز فرش‌ فراتر شوم

گر سازیم‌ ز زین‌ فلک‌ سرنگون‌‌

گر دور جام‌ دولت‌ زهد و ریاست

آن‌ را چو بخت‌ خویش‌ کنم‌ واژگون‌

روزی‌ اگر ز خاک‌ رهایی‌ یابم

آرم‌ به‌ زیر این‌ فلک‌ نیل‌گون‌‌

بی‌پرده‌ هیچ‌ می‌نشود چشمان‌

تا از سرای‌ خاک‌ نیایی‌ برون‌‌

بار امانتی‌ که‌ به دوش‌ من است‌

گردون‌ در این‌ مجادله‌ باشد زبون‌‌‌

گر فقر و جهل‌‌ روسیهند از تو‌

گردی‌ تو روسپید در این‌ آزمون‌

گر پرده‌ها برافتد از رخسار‌ها

گردد روان‌ ز هر طرفی‌ جوی‌ خون‌

تا شعر توست‌ ورد زبان‌ همه

شیرینی‌ کلام‌ تو گردد فزون‌‌

محمّد مستقیمی - راهی

(5) نادرویش

(5) نادرویش

من‌ که‌ در میکده‌ با پیر مغان‌ هم‌کیشم‌

کی‌ ز نامردمی‌ اهل‌ جهان‌ اندیشم‌

علم‌ کفر بلند است‌ خدایا مپسند

رحمتی‌ کن‌ که‌ در آن‌ چاره‌ی کار اندیشم‌

ساقیا جام‌ میم‌ ده‌ که‌ در این‌ بار تمام‌

با غنای‌ ادب‌ و علم‌ بسی‌ درویشم‌

گر تو رفتی‌ ز برم‌ لیک‌ در این‌ خلوت‌ راز

تا دم‌ مرگ‌ خیالت‌ نرود از پیشم‌

زین‌ می ‌ناب‌ که‌ در جام‌ جهان‌بین‌ ریزند

بین‌ که‌ ناخورده‌ همی‌ هوش‌ برفت‌ از خویشم‌

توبه‌ از می ‌نکنم‌ پند مده‌ واعظ‌ شهر

گر کنم‌ توبه‌ بدانید که‌ نادرویشم‌

جای‌ رحمت‌ ستم‌ و جور ز دل‌دار رواست‌

باشد ای‌ زاهد خودبین‌ همه‌ نوشت‌ نیشم‌

خود به‌ خلوت‌ کند آن‌ فسق‌ که‌ گفته‌است‌ مکن‌

زین‌ ریا دم‌به‌دم‌ او زخم‌ زند بر ریشم‌

گر به‌ نقد می ‌از جمله‌ی‌ رندان‌ پستم‌

در خماری‌ می‌از کل‌ خماران‌ پیشم‌

زاهد! از موعظه‌ات‌ پند نگیرد راهی‌

همه‌ دانند در این‌ کیش‌ چه‌ کافرکیشم‌

محمّد مستقیمی - راهی