*217* آن نستوه
*217* آن نستوه
هنوز می‌آید
نستوه
با دوچرخه‌ی خاطرات من
با خرجینی از نور
بر ترک تاریکی
و همراه می‌شود
با خستگی صندلی
در یک‌رنگی کلاس
و پرواز می‌دهد لبخنده‌اش را
در فضای جسارت نوجوانی‌ام
"او" میزبان غوغای من است
بر سفره‌ی صبر
بوی شرم است که فریاد می‌زند
وای! وای! وای بر تو!
هنوز گنجشک‌های شیطنت من
در برج‌های کبوتر چشمانش
لانه دارند
"او" با عینک ذرّه‌بینی می‌بیند
و نگاهش گهواره‌ی آرامش است
نی‌نی چشمانم را
هنوز می‌آید
نستوه
با دو چرخه‌ی خاطرات من
با خرجینی از نور
بر ترک تاریکی
و دستان لرزانش
اهتزاز پرچم بینایی است
بر بلندای بام انسان
به گاه خروش
و آیت بلند محبّت است
که می‌فشارد دستانم را
در دورترین زاویه‌ی کلاس
به گاه سکوت
هنوز می‌آید
نستوه
با دو چرخه‌ی خاطرات من
با خرجینی از نور
بر ترک تاریکی
و آوایش
نینوای درد است
که می‌نشیند آرام بر صافی دل‌ها
هنوز می‌آید
نستوه
با دو چرخه‌ی خاطرات من
با خرجینی از نور
بر ترک تاریکی
و در جریان کلاس
می‌لغزد آرام
پا در رکاب واژه‌ها
و می‌نشاند مرا بر ترک
و می‌برد تا نور
یادتان باسد
هرگز نپرسید
کجای خویشتن است؟
که توفان خواهد شد
من می‌دانم
"او"
در بی‌کران تنهایی است
همیشه در فضای سینه‌ام
بوی شرم فریاد می‌زند
وای! وای! وای برتو!
چه دادی پاس این همه را
و "او"
باز هم هنوز می‌آید
نستوه
با دو چرخه‌ی خاطرات من...
محمّد مستقیمی - راهی
