*316* تاریخ شعر من
*316* تاریخ شعر من
شعرم از گاه سرودن تپشی دارد در خویش
که نازکای حنجره‌ی کدامین پنجره را
در کدامین قرن
به نوازش بنشیند
و برویاند
بامدادانی را که نهان داشته در خویش
تا نسیمش به شکوفایی آن دورترین باغچه برخیزد
در دامن این دشت بزرگ
کی دم زمزمه برمی‌انگیزد؟
شور یک رامش بیگانه را
از شعرم
آواز زمان
و به خود می‌خواند
همگان را که به پا خیزند
گوشه در گوشه‌ی هر پرده سماعی را
که عشق خنیاگر آن باشد
تا به تک‌مضرابی
هوش از سر ببرد گوش‌ترین ثابیه را
کی به تاریکی این کوچه
که از خانه‌ی اکنون زمان
تا خیابان همیشه جریان دارد
می‌آویزد
شعر من؟
به هم‌آهنگی یک آواز
که شبی مست غزل‌خوانی
غم این سینه‌ی پردرد مرا
به فضا پاشد
و فروخیزد در خلوت یک عاشق
که به امّید تسلّایی
چشم بر پنجره‌ی کور زمان دوخته‌است
کی به آرامش رؤیای طلایی
می‌برد کودک نوپای زمان را
شعرم؟
خفته بر بالش ابریشم لالایی آن مادر غمگین
که بر ان اس بخواند همه شب
"امشب و فرداشب و شب‌های دگر هم"
کی می‌آشوبدشعرم؟
خواب شب‌های سیاهی را
که سرانگشتان سب‌پره‌ای
بی‌امان مهرش را دزدیده‌است
و می‌افروزد افروزک یک عاطفه را
به شرار یک آه
تا فراخواند پروانه‌ی عاشق را
به طوافی که فرومانده
در هاله‌ی یک حسرت پاک
کی فرومی‌ریزد شعرم؟
پرچین سکوتی را
که به پا می‌سازد گه‌گاه
شوم‌دستی که گل باغچه‌ی اشک مرا
خار می‌پیچد
تا تراوش بکند عطر دل‌انگیزش
به مشامی مشتاق
که دل‌آزرده‌ی گندابه‌ی واماندگی است
و میآراید آلاچیقی
تا فراسو
و در آن احساسی را
خوشه می‌بندد
که فرادستان پرچین پرواز زمان باشد
کی سراپرده می‌آویزد شعرم؟
به شبستان دل سوخته‌ای
که نمی‌داند شب را
در کدامین پرده
چنگ بیداد زند
تا به شبگیر آغوش رسیدن
شعر من باید
نه که امروز که فرداها
تا همیشه
شور انگیزد هر نغمه‌ی جان‌بخش زلالی را
کز دل عاشق شوریده برمی‌خیزد
در دل شب
و بیاویزد بر تاری هر کوچه
که نجوای می‌آلوده‌ی مستی را
در بغل می‌گیرد
شعر من باید
نه که امروز که فرداها
تا همیشه بنشیند
بر نرمای لالایی هر مادر بیدار
به هر آشفتگی کودک خواب
و بیفروزد
گرمی مهر به کاشانه‌ی هر شاپرکی
که ز مهمانی یک شعله
بازمی‌گردد هر شب
شعر من باید
نه که امروز که فرداها
تا همیشه
پیچکی باشد پیچیده به دیوار سکوت
تا به پا سازد
طاقدیس احساس
تا فراسوی زمان
و پراکنده کند
عطر عشقی سرشار
تا تمامیّت آغوش تمنّا را
لبریز کند
شعر من
نه که شعر امروز
بل که شعر فردا
شعر دیوان زمان باید
محمّد مستقیمی – راهی
