روزانه‌ها
همهادبی
- دولنده م - راهی
- دیش سپید م - راهی
- مث باد علیرضا امیرخانی
- ماه مات رضا بابالمراد
- همارا نفیسه باقری
- سنگچین سعید بیابانکی
- فوران مرتضی پارسا
- ترانههای بومی مرتضی شیرانی
- عاشقانههام کورش ترابی
- غیر قابل پرنده علی ثابتقدم
- پستنویسی پریا تفنگساز
- من حرف میزنم حسین جلالپوز
دوستان
- حرف و نقل مهدی افضل
- مشبک و معرق احمد نجفیان
- ادبیات آرمان صدیقی
- کویر انارک محمدعلی ابراهیمی
- شعر مثلث ابراهیم اسماعیلی
- خزان داغ ابوذر قوامزاده
- مرغ دل عباس افلاکی
- چشمان بارانی مجید افلاکی
اجتماعی
- شجرهنامهی ما م - راهی
- چوپانان آباد نسل سومی
- دهستان چوپانان غلامعلی صمیمی
- چوپونون ذبیح
خبری
نوستالژیک
- دوستداران میراث فرهنگی چوپانان عباس صادقمحمدی
- نرگس خور محمد مسلم
- چاهملک در گذر زمان
- چوپانان زادبوم من
- پیره مردون
- نایینا
- زنده به گور مهدی عباسی
- اردیب نگین کویر
علمی
- راه مشاور ابوالقاسم مستقیمی
- کویر زیست حسین غلامرضایی
- هاست لینوکس
- نایین پژوه
ابر برجسب
محمد مستقیمی راهی شعر کلاسیک شعر سپید رباعی کاریکلماتورهای راهی دوبیتی جانباز بهنام قوامزاده چوپانان معلم شعر نیمایی هجا طنز شهادت ترانهبرگهها
جدیدترین یادداشت‌ها
همه- خارزار خارزار روزی که مزرعه به خدا واگذار شد گابریل کدخدا شد و انباردار شد مایکل امیر کاشت نه، داشت نه، برداشت شد فقط دست خسیس...
- بازگشت به عصر جاهلیت ملت ز قیامت و امامت برگشت از دین دروغ و زرق, امت برگشت با زنده به گور کردن دخترکان آن سنت عهد جاهلیت برگشت
- در زیر سایه‌بان سوگ سایه «مژده بده، مژده بده، یار پسندید تو را سایه او گشتی و او برد به خورشید تو را» تا بدرخشی خوش در عرصه‌ی میدان ادب...
- اهل نیستان ای اهل نیستان! هی! نی را نفروشید ای دل ای دل، دل‌ای دل‌ای را نفروشید هم آنچه نگارد نی و هم آنچه نوازد نه نامه و نه...
- در سوگ حکمت یغمایی در سوگ حکت یغمایی فصل کوچ آمد آن لک‌لک رفت سلخ خشکش زد سنجاقک رفت کشتخان پژمرد گل‌خانه فسرد از صفای گلدان میخک رفت شد...
- کاریکلماتور 36
- کاریکلماتور 35
- *538* رنگ *538* رنگ دیوارها اهل سیاست بودند هی رنگشان کردیم اهل تجارت شدند. محمد مستقیمی – راهی
- *537* صخره *537* صخره از آن صخره ی داغ و برهنه پایین که بیایی دستانت نرمای سبزه ها را می بوسد و لبهایت خنکای چشمه را همین جا زیر...
- *536* قول بده دیگه جیم نشی *536* قول بده دیگه جیم نشی از وقتی رفتی از چشام شبا تو خوابت می‌بینم رفتی شدی یه خاطره مثل سرابت می‌بینم از اون دورا...
بایگانی
- خرداد 1402 1
- مهر 1401 1
- مرداد 1401 1
- بهمن 1400 1
- مهر 1400 1
- اسفند 1395 1
- شهریور 1395 1
- شهریور 1394 20
- مرداد 1394 60
- تیر 1394 75
- خرداد 1394 24
- اردیبهشت 1394 18
- فروردین 1394 15
- اسفند 1393 6
- بهمن 1393 4
- دی 1393 19
- آذر 1393 30
- آبان 1393 35
- مهر 1393 36
- شهریور 1393 32
- مرداد 1393 32
- تیر 1393 9
- خرداد 1393 7
- اردیبهشت 1393 6
- فروردین 1393 6
- اسفند 1392 4
- بهمن 1392 5
- دی 1392 4
- آذر 1392 4
- آبان 1392 3
- مهر 1392 3
- شهریور 1392 3
- مرداد 1392 2
- تیر 1392 2
- خرداد 1392 3
- اردیبهشت 1392 2
- فروردین 1392 3
- اسفند 1391 3
- بهمن 1391 1
- دی 1391 1
- اسفند 1390 57
- بهمن 1390 2
- دی 1390 4
- آذر 1390 4
- آبان 1390 2
- مهر 1390 9
- شهریور 1390 3
- مرداد 1390 19
- خرداد 1389 2
- فروردین 1389 1
- اسفند 1388 1
- بهمن 1388 1
- آذر 1388 1
- شهریور 1388 1
- مرداد 1388 1
- خرداد 1388 1
- فروردین 1388 1
- اسفند 1387 1
- آبان 1387 1
- شهریور 1387 1
- تیر 1387 1
- اردیبهشت 1387 1
- اسفند 1386 1
- آذر 1386 1
- شهریور 1386 1
- مرداد 1386 1
- خرداد 1386 1
- اسفند 1385 1
- آبان 1385 1
- فروردین 1384 4
جست‌وجو
*428* دستان ناشکیب
*428* دستان ناشکیب
هنوز ایستاده
بر جلجتای خویش
با قمقمه‌ای از اشک
در دستانی که فراموش گشته‌اند
به جرم ناشکیبایی
در عطش
و هنوز می‌اید
گوژپشت روان
آن کولی عاشق پیر
از پشت قبیلة کوهستان
لنگان
لنگان
با حسرتی گریان
یادگار دوشیزگی
گاهی که آمد عاشقانه
تا کوی او
پشت اردوی عشق
در عرق‌ریزان آن نیم‌روز
چشم در راه
و می‌آمد
او که خود عاشق بود
نه بر این فریبا
که بر آن زیبا
می‌آمد او
تا عشق بردارد
تا بگذرد از پل عطش
در قحط‌سال خاک
او
آن یوسف پاک
دستانش را ربود
زلیخای آب
همان کولی عاشق
فریبای قبیلة کوهستان
و فراموشی او
دستان
آن ناشکیبایان را
در غفلت بوسة زلیخا
پیش از تشنگان
او یک قمقمه عشق دارد
به دندان
می‌تازد
می‌تازد
می‌تازد
و عشق چکه می‌کند
در راه
از این جا
تا جلجتایی که ایستاده
به پرواز
از دیروز
تا همیشه
وسوسة زلیخا
همچنان جاریست
محمد مستقیمی - راهی
*423* راه شیری
*423* راه شیری
گاهی خاکستری می شود
آسمان بزرگ این خانه‌ی کوچک
چنان که به حالش باید گریست
آنگونه که آسمان می‌گرید گاهی
چه کسی می‌تواند آسمانی بگرید
به حال آسمان؟
مگر خویشتن آسمانی باشد
یک آسمان
یک کهکشان
یک راه شیری
راهی که کاروانیانش
نه کاه
که نور می‌برند
به اندود بام کعبه
تا بماند
کعبه
خدا
عبادت
حج
و او
آن آسمانی
رها می‌کند
در نامیزانی میزان
شاهینی می‌شود بر اوج
می‌تازد بر خفاشان
که شاهین میزان را شکسته‌اند
آنجا که میزان نیست
عدل نیست
حج نیست
کعبه نیست
خدا نیست
او
یک آسمان
یک کهکشان
یک دنباله‌دار
ترسیم می‌کند
یک راه شیری
بر آسمان
بالای سر
در مقابل
پیدا
برای حمل نور، نه کاه
به اندود بام کعبه
جاودانه
روشن
آشکار
از شمال تا جنوب
افق در افق
در آن بی‌میزانی
در کینه‌ی نیش عقرب
در شکستگی چنگ ناهید
و جنگ‌افروزی مریخ
در سوگ بنات نعش
که توان دیدشان
در جای جای خاک
آمده از افلاک
شروه‌خوانان
بر تابوت پدر
در چنگال سرطان
بر جسم و روح
آنجا که سنبله‌های خاک به زندانند
و پیکر زندانیان
دو پیکر تیغ مریخ
و کمان قامت شکسته‌ی من
و رنگین‌کمان رؤیایی است
آنجا باید درخشید
بر نیزه چون خورشید
تا محو صورت‌ها
باید جوشید
از خویش
از خون
تا سرخرویی زردها
باید رویید
از گودال تا اوج
سبز سبز
بهار بهار
تا شکوفایی
تا لقاح جوانه‌ها
باید شهادت داد
بر تاریکی تاریخ
تا مفهوم تولد
زندگی
مرگ...
اینک
خاکستری‌تر
آسمان بزرگ خانه‌ی کوچک
بشنو!
درای کاروان نور
آنک!
راه شیری!
محمد مستقیمی - راهی